هدف والای من از به دنیا آمدن

هر از گاهی که از زمین و آسمان به تنگ می آیم و ذله میشوم از دست خدا ،یعنی این روزا که خیلی کلافه هستم و از زندگانی کردن سیر شده ام،

می روم مدتی از روی دیوار کوتاه اپن به مادرم خیره میشوم که یا درحال پاک کردن سبزی است یا در حال بار گذاشتن ناهار و یا هر کار دیگری.

بعد کم کم که از دیدنش سیراب شدم میگویم مادر تو در زندگی خوشبختی؟؟؟

از بالای عینکش که کل صورتش را گرفته با آن فرم دورتا دور مشکی اش نگاهی به من میاندازد ومیگوید:آری.فرزندان خوب و همسری دارم که گرچه گاهی تند میشوند اما در کل راضی هستم.

میگویم مادر خسته نشده ای از این کارهای تکراری.صبح به فکر صبحانه ،ظهر به فکر نهار و شب به فکرشام.تازه با اینهمه زحمت دوقورت و نیم ماهم باقیست.

میگوید تو مادر نشده ای که بدانی .زندگانی زیباست.یاد گذشته های دور میکند و باز هم صدباره خاطراتش را برایم تعریف می کند.میگوید در دوران بچگی چه کرده و چه شاد بوده و بناگاه به خود آمده عروس گشته و آمده به این دیار.یاد همسایگان قبلی می افتد که من فقط نامشان را شنیده ام.خاطره ها میگوید.

خنده ها میکند و گاهی خدابیامرزی می گوید.میگوید زمان ما همه یکرنگ بودن و کسی زیر آب کسی را

نمیزند و به ناحق برای کسی حرف در نمی آوردند اما حالا ....

سپس آهی از درون سینه بیرون می دهد و میگوید روزهای خوش چه زود تمام شدند.

میگویم مادر جان باز خوش به حال تو که دور گردون دوروزی بر مرادت گشت و زیبایی هایی را هم از این دنیای فانی دیدی.ما را بگو که هیچ خوشی نداشتیم.میگوید آری به راستی زندگی شیرین بود در گذشته ولی الان دیگر نیست. از مشکلاتی که کشیده از اینکه 13ساله بود و شوهر کرد و ز اینکه بچه هایش یعنی خواهر و برادرهای رفته از دنیایم نمانده بودند ،میگفت.باز هم پای حرف زهرا خواهر از دنیا رفته ام

به میان آمد و گفت تو نمیدانی که زهرا چقدر دختر زیبارویی بود.یادم است وقتی رفته بودم داروخانه از من خواستند تا از زهرا عکسی بگیرند.بعد از اینکه فوت شد من تا سالها میرفتم در داروخانه و نگاه میکردم به عکس زهرا و بسیار گریه مینمودم.تا میخواهد از دیگر بچه های از دست رفته بگوید میگویم:مادر برای چه اصرار می ورزیدی که بچه دار بشوی.نانت کم بود آبت کم بود دردسر میخواستی چکار؟؟؟

میگوید کفر نگو دخترم.خانه بدون بچه عریان و خالیست.کلی دوا و درمان کردیم تا بالاخره "م" به دنیا آمد و

بعدش هم یکی مرد و سپس "ط".بعد از آن دیگر بچه دار نمیشدم .باز هم به میان حرفش پریدم و گفتم  دِ آخر نوکرت بشوم،

مادر من خودت میگویی که دیگر بچه دار نمیشدم چرا به زور از خدا ما را خواستی؟؟؟

همان دوتا کافی بود برای نگه داشتن چراغ خانه ات.نمیخواستی که چلچراغ بزنی به خانه ات عینکش را جا به جا میکند و میگوید.آری به خدا.میخواستم چه کنم شما را.اما دختر عمویت دائم به من میگفت مگر اجاقت کور است ؟؟؟گفتم خدارو شکر معنی اجاق کوری رو هم دانستیم.

رشته ی سخن را بدست میگیرد و ادامه میدهد:داشتم میگفتم دختر عمویت مرا دائم به این دکتر و آن دکتر برد تا بالاخره "ل"متولد شد.گفتم مادر تو نباید اجازه دخالت میدادی .دوتا خوب بود و بس چرا پای ما را به این دنیای جهنمی باز کردی؟؟؟

چرا اینقدر به حرف مردم اهمیت میدادی؟؟؟گفت چه کنم دختر آنزمان همه پشت سر هم بچه می آوردند گفتند یعنی که چه تو فقط 3بچه داری.گفتم آی آآی مادر چه بگویم حداقل بعد از "ل"دیگر ما را به دنیا نمی آوردی حالا که "س" آمد من را نمی آوردی
میخندد و میگوید آره والا.تو را واقعا نمیخواستم.(حالا بشنوید از حکایت به دنیا آمدن من)میگویدخودت که

میدانی چرا تو را آوردم.بگذار بار دیگر بگویم.پسر عمه ام برداشت اسم پدر مرا گذاشت روی پسرش من هم گفتم پسری می آورم که نام پدرت را میگذارم رویش.

نخندید اصلا خندیدن ندارد.این حال من گریه دارد میفهمید گریه دارد

مرا اینگونه ننگرید من بسیار هدفمند به دنیا آمدم.آمده بودم که پسر بشوم و انتقام گیرنده از پسر عمه مادرم

که نام پدر بزرگ مرا ربوده و بر فرزندش گذاشته بود.گناه کبیره!!!اما کاش واقعا پسر میشدم.چرا خداوند نظرش برگشت و مرا دختر آفرید؟؟؟

نمیدانم در دوران بارداری چقدر به پسر بودن من می اندیشیدو چقدر در گوش من پسرم پسرم نجوا کرده

بود که من تا کلاس پنج دبستان آرزوی اول و آخرم پسر شدن بود و فقط کارهای پسرانه انجام میدادم.

من حتی آنزمان با برادرم به سرکار میرفتم باور کنید.اما در خانه دست به سیاه و سفید نمیزدم.اما از یک طرف هم خوشحال شدم که پسر نشدم.میگوید میخواست نام مرا مجید بگذارد.آخر مجید هم شد اسم؟؟؟میگویم مادر میخاستی با اینهمه بچه چه کنی؟؟؟

میخواهم کمی سر به سرش بگذارم لذا میگویم کاش مرا میدادی به خانواده ای دیگر و من سالها بعد شمارا پیدا میکردم و چه هیجانی داشت.اصلا من از تو نمیگذرم که مرا به دنیا آوردی و انقدر غرغر و نق میزنم که به زبان شیرینی مادری (ترکی)همچین بد و بیراه هایی به میگوید که باز پشیمان میشوم از حرف زدن هایم.

میگوید بچه بود ونبودش یکیست.بچه به آدم وفا نمیکند.چقدر خوشبختند آنهایی که بچه ندارن و کم عقلند اگر به خاطر بچه پی هزار درد بی درمون میروند.

بعد اوج میگیرد و خودش را لعنت ونفرین میکند که چرا ما به دنیا آورده و یکی یکی بالا میرود و به عزیز دردانه ی خود یعنی داداش مهدی را هم نفرین میکند و مارا به دست شوم روزگار میسپارد و بدترین عذابها رو از خدا برای ما میخواهد و اینکه ما را عاقبت به خیر نبیندو به زمین گرم بخوریم و  آواره شویم و روی خوش دنیا را نبینم وعاقبت بخیر  نشویم تا ابد و  روانه ی   قبرستانمان میکند وچه و چه و.... چه زود از ما سیر گشت.البته اینها که از ته دل نیست.وگرنه تا به حال من باید زمینگیر میشدم دور از جانم

آخر سر میگوید کاش به جای اینکه تو را به دنیا بیاورم (من وسط حرفش میپرم و میگویم خدا به تو یک تکه سنگ سیاه میداد حداقل ازش استفاده میکردی. میگوید آری.سنگ را میتوانستم استفاده کنم.
من که لجم در آمده میگویم:مادر با این حرفها من آرام نمیشوم .من از تو در آن دنیا شکایت خواهم کرد که مرا این گونه در این دنیا آواره کردی و بدون اینکه مهلت حرف زدن بدهم سراسیمه به طبقه  پایین میروم و قائله ختم به خیر میشود.

اینهم امروز ما.

+++ولادت پیامبر بر همگان مبارک.ما که سالهاست یا آوری کردیم خودمان را به دیگران و نتیجه ای حاصل نشد.اما باز اگر یادتان به من افتاد مرا نیز دعا کنید.

+++به امید خدا روزه های گرفته ام رسید به شانزدمین روز.خداوند مدد کند چیزی تا سی روز باقی نمانده