مهم نیست دیگه

میگه فلانی رو یادت میاد؟میگن جدیدا خیلی افسرده شده و هیچی حالشو خوب نمیکنه.

هیچی نمیگم.

اون یکی میگه فلانی همکلاسیمون طلاق گرفته خبر داشتید؟

هیچی نمیگم ولی خبر داشتم یعنی اولین نفر به من گفت.

سومین نفر میگه:برادر فلانی معتاد شده

هیچی نمیگم.

تعجب میکنن.خاتون پرحرف، کم حرف شده .انتظار دارن چیزی بگم بالاخره بعد مدتها نگاه به من و سکوت مرموز میگم خب به من چه؟؟؟من گفتم بره معتاد شه؟؟؟من گفتم بی فکر کاری رو انجام بده و افسرده بشه؟؟؟من گفتم طلاق بگیره؟؟؟نمیخواید باور کنین این خاتون دیگه خاتون سابق نمیشه؟؟؟

باورشون نمیشه اینهمه بی تفاوتی منو.

از وقتی یادمه از 15-16 سالگی شدم یه پا مشاور برای خودم.نمیدونم اونوقتا اون حرفا رو از کجام درمیاوردم میگفتم ولی انقدر اثر بخش بود که خیلی ها رو از یه ذهن بیمار یه راه اشتباه یه تصمیم غلط نجات دادم.

یادم میاد تو بحرانی ترین لحظات کنارشون بودم .کنار اونایی که به خواهر خودشون اعتماد نداشتن و من شدم همه کارشون.نه اینکه من بخوام نه!!! اونا خواستن و این اعتماد رو خودشون بهم کردن .

یادم میاد یه روزی  سوسن بهم گفت خاتون تو وخواهرت بهترین مشاورایی هستین که من تو زندگیم دیدم.پراز حس خوب بود که از خونمون رفت.پر از انگیزه بود که از خونمون رفت.

از این حرفا زیاد شنیدم.انقدر باورم شده بود خودمو که دوس داشتم روانشناس بشم.منتهی نشد.

راسش خیلی وقتا خیلیها رو دیدم و روزها و شاید ماه ها رو مخشون پیاده روی کردم تا نزاشتم بیراهه برن .نزاشتم بی هدف سیر کنن.حتی یکیشون بهم گفت حرفات باعث شده امسال بخوام برای کنکور شرکت کنم.

شما دوستای مجازی من تو زندگی واقعی من نیستید که بدونید مشکلات واقعی من چیه و خب مسلما از شما انتظاری نمیشه داشت اما ادمای واقعیم و درست همونایی که حرف میزنم ازشون واقعین و مشکلات واقعی منو میدونن.

حالا که قراره همه چی یه طرفه باشه از طرف من،به راحتی میگم از این بعد هیچی برام اهمیت نداره.دیگه ساعتای زندگیمو اختصاص نمیدم به اینکه کلی انرژی مثبت و حرفای خوب و وقتمو صرف این و اون کنم.

ودیگه ابدا برام مهم نیست کدوم دوستم افسرده ست و دائم از این و اون پیغام برام میفرسته که دلش تنگ منه...ابدا مهم نیست برام که کدومشون داره طلاق میگیره...مهمم نیست که کدومشون بچه اش مریضه و کدومشون در به  در  دنبال شماره من میگرده.

وحتی سوسنم ( بچه های قدیم میشناسنش) برام مهم نیست که به هرکی میرسه از مهربونی من که نیستم میگه. 

حتی تو دوستای مجازی هم انقدر حرف زدم و نوشتم که فکر نمیکردم انقدر بی چشم و رو باشن که تو لحظات سختی که اینجا ثبت کردم باهام همدردی نکنن.(این برای زمونی بود که بلاگفا بودم)

دیگه مهم نیسسسسسسسست.شاید بگید دور از مسلمونی و این حرفاست ولی اشکال نداره از نظر من بگید.

کسی که تو شادیهاش یاد من نیست بیخووووووود میکنه که تو سختیاش اولین کسی که تو ذهنش میاد من هستم ،می افته.

زین پس خاتون ابدا غصه کسی را نخواهد خورد و دیگر ناراحت کسی نخواهد شد.

+++ نسبت به همه بی تفاوتم جز مامانم و بابام .غم اینارو نمیتونم نادیده بگیرم.ولاغیر

+++ دوتا پست غم انگیزم خیلی از شما رو ناراحت کرده.خودمم هر بار میبنم ناراحت میشم.پاکش میکنم بازم ممنون از اونایی که همدردی کردن باهام.