سلامممم علیکم.

 خوفید؟؟؟
 عزاداریهاتون مورد قبول حق.
 نمیدونم چرا انقدر حس نوشتنم رفته میباشد.
 امسال بعد از هفت هشت سال ،شایدم بیشتر رفتم هیئت.هیئت خودمون نه هیئت غریبه ها. نه میتونم بگم حس بدی رو تجربه کردم نه میتونم بگم حس خوبی رو تجربه کردم.البته که بیشترش حس خوب بود تا بد.
 
شاید اینی رو که بگم نازاحتتون کنه  با اینکه همیشه قبل رفتن یادم بود دعاتون کنم اما نمیدونم چرا یا حسم نمیومد یا به کل از یادم میرفت.
 نه که نخوام دعا نکنم،دعا کردنم نمیومد اصلا.خیلی وقته نمیتونم بشینم و مثل گذشته ها دعا کنم.قبلنا میگفتن خدا کنه حس دعا از آدم گرفته نشه ،با خودم فکر میکردم مگه همچی چیزی امکان داره؟؟؟حالا میبینم بله امکان داره.حتی اشکمم نمیومد.گریه هم نکردم.
 
این بود که روزها و ساعتها  اومدن و رفتن من هیچ دعایی نکردم.واقعا فکر میکنم تاثیری نداره . دیگه به گوش خدا و ائمه نمیرسه.اینو جدی میگم. خیلی حقیقته تلخیه ولی واقعا انگاری دیگه حتی دعا کردنمونم براش اهمیت نداره.
 
دیروز من و سحر دوستم ، و طاهره خواهرم و فاطمه رفتیم شاه عبدالعظیم.سحر اولین بارش بود که میرفت.موقعی که امامزاده طاهررو زیارت کردیم به سحر گفتم چشمات رو ببند و دستت رو بده به من.هر جا پله بود بهت میگم بیا بالا با احتیاط و هر وقت گفتم چشماتو باز کن اونوقت باز کن.
 
شاید خیلیاتون نرفته باشین شابدوالعظیم.وقتی ضریح امامزاده طاهر رو زیارت میکنی و اون چند تا پله رو میری بالا به نظرم یکی از زیباترین صحنه های دنیا رو میبینی.من بهش میگم تالارآینه.دور تا دور آیینه و راهرویی که به سمت ضریح شاه عبدالعظیم هدایتت میکنه.
 سحر چشماشو بست و منم اون چن تا پله رو بردم بالا و گفتم حالا چشماتو باز کن.وقتی چشماشو باز کرد گفت واااااااااااای اینجا چقدر قشنگه.چنان مسحور اون فضا شده بود که مرتب از زیبایی هاش حرف میزد.من خودم اون یه تیکه رو خیلی دوس دارم.
 
بعد از خوندن نماز زیارت و زیارت کردن و لحظه آخر یادم افتاد بازم دعا نکردم.حتی شوکه شدم خودمم که برای مامانمم فراموش کردم دعا کنم.فکر کن.چون من برای خودمم دعا نکنم برای مامانم دعا میکنم.
 
اون زمون که دستم به ضریح رسید دعا کردم .انقدر مشکلات دوروبرم ریخته که ازشون خواستم یه کمکی کنن بهمون.فقط مشکلات دورو برم رو دیدم و راسش انقدر حالم بد بود که نمیدونستم کدومشو از خدا و شاه عبدالعظیم بخوام.کدومشون ارجحیت داره به اون یکی؟؟؟همشون جلوی چشمام رژه میرفتن و وقتی با فشار مردم رفتم بیرون یادم افتاد اصلا برای مامانم دعا نکردم و باز خیلی چیزا رو نگفتم.عذاب وجدان گرفتم. انقدر جنگیدم با خودم که آخر گفتم اگه خدا بخواد صدامو بشنوه احتیاج به ضریح دست زدن نیست خودش از مشکلات همه خبر داره و مشکل اینه که اون نمیخواد ببینه و بشنوه.بازم حس دعا کردنم رفت و فقط نگاه کردم به مردمی که چقدر عاجزانه از خداشون مدد میخوان.تو دلم گفتم خوش به حالشون که میتونن دعا کنن.
 
بعد از زیارت کمی تو بازاراش چرخیدیم و من برای مامانمم و بابام تسبیح خریدم.همین.البته برای سمیرا هم کیف دستی خریدم.
 
ولی روی هم رفته درسته که همیشه دست خالی رفتم و دست خالی تر برگشتم .با دل پر امید رفتمو با دل نا امید برگشتم اما منکر این نمیشم که آرامش رو اونجا میتونم تو اون همهمه و صدای گریه و صدای جیغ بچه ها و صدای هق هق بعضی از خانم ها پیدا میکنم.
 
بعد از نهاری که زدیم بر بدن و چقدر سر موضوعی این سحر خندید اعلام کرد که خاتون من بعد هرجا بری منم با خودت میبری .تو عمرم اینجوری نخندیده بودم.
 آخه بنده خدا چن بار به طرز فجیعی غذا پرید تو گلوش و از بی اکسیژنی رنگ صورتش قرمز شد. انقدر زدیم پشتش نفسش اومد بالا.بعدشم قسم داد که حرف نزنم من اصلا.
 
سرکوچه شابدواعظیم یه پیرمرد نابینا فال میفروشه.من هر وقت میرم، بهش میگم عمو برام یه فال میگیری؟؟؟اونم بسم الله میگه و یکی برام سوا میکنه.دیروز هم من فال گرفتم و هم سحر.
 شمام یه وقتی رفتین ازش فال بگیرین .حس خوبی به آدم دست میده.تو این فالی که من گرفتم برعکس اوندفعه حافظ با ملایمت تر باهام صحبت کرد.و خبر از دلدادگی کسی نسبت من میگفت خخخخخ.نمیدونید چه سوژه شده بودم .سحر میگفت یالا بگو این عاشق دلخسته کیه؟؟؟منم میگفتم والا من نمیدونم. نمیشناسمش.بعد تو فال گفته بود تو خبر نداری اما اون نهانی تو دلش باتو عهد و پیمان بسته و نظری به حال زارش کنکاش میشد حافظ این امکاناتم داشت دقیق تر آدرس میداد.اصن میگفت از کی داره حرف میزنه.سری بعد یادم باشه اول نیت کنم بعد بگم برداره برام.
 

برای سحر هم چیز خوبی دراومد.سری پیش انقدر حافظ بد توپیده بود بهم که گفتم خدارو شکر بی نیت برداشتم و گرنه نیت میکردمو و برمیداشتم به کل از زندگی ناامید میشدم.

اینروزا حال هیچکس خوب نیست.حال من هم.

امیدوارم شماها خوب باشید.

همچو کوهی که درونش نم دریا دارد

در دلم   درد زیاد است   ولی  جا دارد 

اشک دارد به تن هر مژه ام می لغزد

پلک   بر هم بزنم   سیل تماشا  دارد

 

سرخیه چشم من از عادت بی خوابی نیست

خصلت    وقت غروب   است که  صحرادارد

حال من مثل کویریست که از لکه ی ابر

جرعه ای    آب و یا    قطره تمنا     دارد 

زندگی   دایره ای بود  در ابعاد   زمین 

خوب چرخید که مارا به امان وا دارد