حکایت آدمها ،حکایت عجیب و غریبیست.

حکایت آدمهایی که از تنهایی و تنها بودن و تنها زندگی کردن، میترسند....

حکایت آدمهایی که به راحتی فراموش میکنند ولی از اینکه فراموش بشوند میترسند...

حکایت آدمهایی که از مرگ گریزانند ولی این زندگی را هم نمیخواهند...

حکایت آدمهایی که خودشونو یادآوری میکنند تا از یاد نرن...

آدمها از ترس هم میترسند....

الحق و الانصاف تنهایی فقط برازنده خودته .

تورو به تنهاییت قسم...تنهامون نزار...این ماه رمضونم داره تموم میشه.دست خالی اومدیم نزار دست خالی برگردیم...

+++ینی جونم دراومد تا این چند خط رو بنویسم.یه وقتایی که خود به خود این جمله ها میاد تو ذهنم کسی نیس اونا رو بنویسه.مسئولین رسیدگی کنن دیگههههه.خدا بهتون رحم کرد که مفصل ننوشتم

+++از  چن شب پیش که اسدالله خان رو آوردن تو خندوانه و از تنهایی شکوه میکردو از فراموش شدن،از اونشب میخواستم یه پست بزارم و رسید به امروز اونم به زوررررررررها.

اصن خسته شدم بابت این چن خط.

حواستون به تنها موندن آدمهای زندگیتون باشه.

+++پیشاپیش عیدتونم مبارک.فکر نکنید من از اون آدمام که زرنگم و پست میزارم تند تند

+++من هنوز زنده ام و خدا کنه این چن روزم زود بگذره

خاکِ باران زده و کاهگل و نان و تنور ،

همه خوب است ولی بویِ تو چیز دگری ست ...