قضاوت...

امروز میخوام راجع به قضاوت کردن و نکردن صحبت کنم.

قضاوت کردن خیلی کارسختیه یا کار سختی شده.مثلا یه خانمی رو میبینیم تو یه هفته دوبار نزدیکای شب میزنه بیرون و صبح ساعت 8میاد و ممکنه هفته دیگه فقط یه شب بره بیرون و دو سه هفته همه چی خوبه تا باز اون حرکت تکرار بشه.لامصب این ذهن منفی  نگر ما ،اگه حتی به رومونم نیاریم،هزار تا حرف و حدیث درست میکنه.اونم منفی تر از منفی و دائم هم شدت پیدا میکنه.انقدر که دیگه به چشم سابق نگاش نمیکنیم و میبینیمش رومونو میکنیم اونور و هزار تام بدو بیراه تودلمون نثارش میکنیم.همش میگیم چه معنی داره خانمه بلند شه دم غروبی بزنه بیرون و فرداش بیاد خونه؟؟؟اصلا از قیافه اش میباره که طرف چه کاره ست.این ذهنیات تا زمونی که حقیقتو ندونیم همچنان مثل آتیش در حال شعله ور تر شدنه تا اینکه روزی از روزها که چشممون جز اون یه نفر بالاخره  کسی دیگه ای رو دید بشنویم که آره همسایه جدیدمون بیمارستان کار میکنه و گاهی اوقات شب کاری میره.نزدیک غروب میره فردا صبحش برمیگرده.اون موقع حال ما دیدن داره که  چه فکرایی کردیم.و چقدر شرمنده میشیم .خدا رو شکر خیلی چیزا تو دلمون پنهونه و جز برای خدا فاش نمیشه وگرنه هیچکس با کسی حتی سلام و علیک خشک و خالی هم نمیکرد.

قضاوت کردن کار خیلی سختیه.تو زندگی دو نفر دعوا می افته ما نباید حق رو بدیم به نفر فقط.ممکنه اونی که حرفی نمیزنه خیلی حرفا برای گفتن داشته باشه اما به خاطر هزار دلیل ناگفته نمیتونه خطاهای طرف مقابل رو بگه فقط برای حفظ زندگیش.اونوقت قضاوت در مورد اینکه کی بیگناهه واقعا سخته.

ما هرروز در حال قضاوتیم.درمورد راننده تاکسی.درمورد فروشنده اجناس.راجع به اون آقایی که تو واحد خوش تیپ کرده و تند تند گوشی همراهش زنگ میخوره و اون با خنده جواب میده.راجع به دو تا خانمی که دارن از زندگیشون میگن.یکی از خوشبختیش میگه یکی از بدبختیش.اونوقت ما ناخودگاه در حال قضاوتیم.شاید دقیقا برعکس باشه و اونی که میگه بدبخته واقعا بدبخت و اونی که میگه خوشبخته واقعا خوشبخت نباشه.

کسی که دائم در حال خندیدن و شاد بودنه لزوما آدم خوشبختی نیست و نمیشه گفت بی درده و درد نداره تو زندگیش.کسی که هم دائم در حال ژست غمگینانه و دپرسی هست،لزوما انقدر بدبخت نیس که داره نشون میده.اون یکی از درد زیاد زده کوچه علی چپ و در حال خنده این یکی ممکنه از خوشی زیاد دلزده شده باشه و ژست غمگین بیاد.میبینید من الانم در حال قضاوتم.حتی تو این نوشته هام.

ما هر روز درورده عده ای قضاوت میکنیم که چرا این کارو کرد؟؟؟چرا اینجور شد؟؟؟چرا اونجور شد و هزار تا مورد دیگه.و حتما کسایی هستن که ما رو قضاوت کنن.

اکثرا هم بعد یه مدت میفهمیم اشتباه قضاوت کردیم هاااا اما لامصب بازم از فرداش کارمون رو ادامه میدیم و نا خودآگاه شده بخشی از زندگیمون که گاها دست خودمونه و گاها دست خودمون نیست.

زندگی خیلی پیچ و خم و راست و غلطه و دروغ داره.

چشممون خطا میکنه.دلامونم خطا میکنن.ممکنه خودمونم مورد قضاوت واقع بشیم که در واقع میشیم.

مثلا خیلیا به من میگن خاتون خعلی بی درده.یا اصلا تو توی زندگیت مشکل داری؟؟؟پس حتما آدم خوشبخت و مرفه و بی دردی.

خب در واقع اینطور نیس و اگه میخندم دلیل به بی مشکلاتیم نیس واقعا.کاری جز این ازم بر نمیاد.و منم مثل همه آدمها تو زندگیم خعلی درد دارم و خجسته دل نیستم. من فقط نمونه ای از یه مشت خروارم.چه کنم دیگه زورم به دنیا نمیرسه

من خیلی به کار این قاضی ها فکر میکنم.خیلی کارشون سخته.چقدر کار حساسی دارند.اینکه انقدر باید مطمئن بشن تا حکم بدن.انقدر باید کار بلد باشن که دروغ و راست رو تشخیص  بدن.خیلی کارشون سخته خیلی.

یا مثلا بنده خدایی گناه میکنه و چنان مورد خشم ما واقع میشه که بیا و ببین.گاهی اوقات میگم خداروشکر ما خدا نشدیم.من خودم شخصا خدا میشدم الان هیچ کدومتون زنده نبودین.

ما به اون کسی که حالا تحت هیجاناتی یا تحت ندونم کاری دچار گنا ه شده نباید رو برگردونیم که.نبایدم قضاوتش کنیم.ممکنه این اتفاق برای خودمونم بیافته.میدونم کار خیلی سختیه.من خودمم بتونم این کارو کنم هنر کردم.اما میشه حداقل از شدتش کم کرد.نمشه؟؟؟شدنیه باوااا

بیایید اگه تونستیم و شد امروز راجع به کسی قضاوت نکنیم یا اگه قضاوت کردیم خوب فکر کنیم و انرژی منفی از خودمون ساطع نکنیم.

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : هر کس برادر خود را براى گناهى که از آن توبه کرده است سرزنش کند، نمیرد تا خود آن گناه را مرتکب شود.

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : هر کس زشت کارى و گناهى را فاش کند، مانند کسى است که آن را انجام داده است و هر که مؤمنى را به چیزى سرزنش کند، نمیرد تا خود مرتکب آن شود.

والسلام و علیکم